ျမန္မာဒုကၡသည္ တို႔ အိမ္မက္ဆိုးမ်ားႏွင့္ တ၀ဲလည္လည္
ျမန္မာစစ္အစိုးရတပ္တို႔၏ ဖိႏွိပ္ညင္းပမ္းမႈေၾကာင့္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ ကရင္နီရြာသား၂၀၀၀၀ ခန္႔သည္ ယခုအခါ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ တရားမဝင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေနထုိင္ၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ယခုႏွစ္ ေမလအတြင္း တေရႊ႕ေရႊ႕ ထပ္မံထြက္ေျပး လာၾကသည့္ သူမ်ားမွာလည္း တရား၀င္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မခံရဘဲ ယာယီထုတ္ေပးသည့္ ရိကၡာျဖင့္သာ အသက္ရွင္ေနၾကရပါသည္။
ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ ထုိင္းအာဏာပိုင္တို႔မွ ကန္႔သတ္ျပဌာန္းထားသည့္ မူေပၚလစီအေပၚ UNHCR တို႔မွလည္း ဒုကၡသည္မ်ားကို ထိေရာက္ သည့္ အသိအမွတ္ျပဳမႈမ်ား မေပးႏိုင္သည့္အတြက္ ဒုကၡသည္မ်ားအဖို႔ ခိုလံုေနထိုင္ခြင့္မ်ား၊ အစားအစာမ်ား ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ လံုၿခံဳေရးတို႔မွာ တရား၀င္ သတ္မွတ္ေပးရန္ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။
ယခင္က ထိုင္းအစိုးရ အေနျဖင့္ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ရွိ ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ ထားရွိသည့္ သေဘာထားႏွင့္ ကိုင္တြယ္မႈတို႔မွာ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ ေလာက္သည့္ သမိုင္းတြင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း နယ္စပ္ေရးရာဆိုင္ရာ ကိစၥတို႔ကို စစ္တပ္ျဖင့္ မူေပၚလစီမ်ား ခ်မွတ္ေစ ခဲ့သည့္အတြက္ အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
လတ္တေလာတြင္ ထုိင္းစစ္သားမ်ားသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဘက္ရိွ စစ္ေဘးေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာေသာ ကရင္ဒုကၡသည္မ်ားအား ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ ့ ျပန္လည္အေျခခ်ေနထုိင္ေစျခင္း၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္လည္း ျမန္မာႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္မွ ေရာက္လာေသာ ရိုဟင္ဂ်ာ ဒုကၡသည္ မ်ားအား မေတာ္မတရား ဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ လာအုိမွ ေရာက္လာၾကေသာ H'mong ဒုကၡသည္တုိ ့အား ၎တုိ႔၏ ႏုိင္ငံသုိ ့အတင္းအဓမၼ ျပန္လည္ အေျခခ်ေနထုိင္ေစခဲ့သည္။
ထုိင္းအစုိးရတုိ႔သည္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာစစ္ေျပးဒုကၡသည္တုိ ့အား ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ သေဘာတူ လက္မွတ္ ေရးထုိးခ်ဳပ္ဆုိျခင္း မျပဳေသာ္လည္း လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားသည့္ အေနျဖင့္ ယာယီခုိလႈံသူမ်ားအျဖစ္ လက္ခံသည္။ ၂၀၀၉ တြင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖြဲ႔မွ ေနာက္ဆုးံ အစီရင္ခံစာအရ ထုိင္းအစုိးရတုိ႔သည္ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီးု ၎တို႔၏ ကတိကဝတ္မ်ား ပ်က္ျပားလာသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
မၾကာေသးမီက ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ လုပ္ေဆာင္္ခဲ့ေသာ ၎တုိ႔၏ ေပၚလစီႏွင့္ ႏွိမ္ႏွင္းမႈသည္ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ေဒသအတြင္းရွိ ႏိုင္ငံမ်ားအဖို႔ အာရုံစူးစိုက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ေ၀ဖန္ျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ဟု ထိုင္းအေျခခံလူမႈအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအား ကိုယ္စားျပဳဆိုင္ရာ အေမရိကန္ လြတ္ေတာအမတ္မ်ားက ဆိုသည္။
မိမိဘဝလုံၿခဳံရန္အတြက္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာသည္မွာ မီးမယ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါ။ သူမက ဆက္လက္၍ “က်မတုိ႔ ထြက္လာတာ ၁၁၅ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဒီနယ္စပ္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတယ္ေလ။ လမ္းခရီးမွာ ေတာထဲမွာပဲ ပုန္းတယ္၊ အိပ္တယ္၊ ေတာထဲမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ နအဖ စစ္သားတုိ႔နဲ ့ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြနဲ႔ တုိးမိမွာ အရမ္းစုိးရိမ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လာရမယ့္ လမ္းေပ်ာက္သြား မွာကုိလည္း စုိးရိမ္ခဲ့တယ္။ စားစရာေတြ တစ္ခ်ိဳ ့ေတာ့ သယ္လာတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာထဲက အစားအစားကုိပဲ စားပါတယ္”
မီးမယ္သည္ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ ့ စစေရာက္ခ်ိန္၌ ဘဝလုံၿခဳံမႈ ရိွသည္ဟု ခံစားရေသာ္လည္း ထုိင္းအစုိးရတုိ႔၏ တရားဝင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳျခင္း မခံရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၎၏ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ခိုကိုးရာထားခဲ့သည့္ စိတ္ခံစားမႈမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။ သူမသည္ ယခုလက္ရိွတြင္ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ေျမာက္ဘက္ရိွ ကရင္နီ ဒုကၡသည္ အမွတ္ (၁) စခန္းတြင္ ေနထုိင္ပါသည္။
“အခုအခ်ိန္မွာ တစ္ရက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေခ်းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ ဘယ္လုိ ျပန္ေပးဆပ္မလဲ ဆုိတာကုိပဲ ေတြးေနပါတယ္။ က်မမွာ အဝတ္အစားလည္း မရိွဘူး။ သူမ်ားေတြကုိပဲ မွီခုိေနပါတယ္။ အစားအစာေတာ့ နည္းနည္းရိွတယ္။ ဘယ္အဖဲြ႔အစည္းမွ လာေရာက္ကူညီ တာလည္း မရိွပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေပးကမ္းမႈေတြမွာပဲ မွီခုိေနပါတယ္” ဟု မီးမယ္က ဆက္ေျပာပါသည္။
အမွတ္ (၁) စခန္းတြင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ မွတ္ပုံတင္ထားသူမွာ (၁၃၆၃၁) ဦး ရိွျပီး မွတ္ပုံမတင္သူမွာ (၇၂၇) ဦး ရိွသည္။
၂၀၀၉ ၏ ဒီဇင္ဘာလ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ထပ္မံေရာက္လာၾကသူမွာ (၁၁၇၄) ဦး ရိွပါသည္။ TBBC (Thai Burma Border Consortium) ၏ ေနာက္ဆုးံ အစီရင္ခံစာ ျဖစ္ေသာ (Protracted Displacement and Militarization in Eastern Burma) အရ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေရွ႕ ဘက္ရိွ ေက်းလက္ေတာရြာမွ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္သူဦးေရ (၄၇၀ ၀၀၀) ဦး ရိွသည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ဖ်က္ဆီးျခင္္း ခံခဲ့ရေသာ ေက်းရြာႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း ခံရေသာ ေက်းရြာေပါင္း (၃၅၀၀) ရြာ ရိွကာ ၂၀၀၈ ၾသဂုဏ္လမွ ၂၀၀၉ ဇူလုိင္လၾကားတြင္လည္း (၁၂၀) ရြာ ဖ်က္စီးခံရသည္ဟု ေဖာ္ျပ ထားပါသည္။ ထုိ ့အျပင္ Darfur ဒုကၡသည္နွင့္ ႏုိင္ယွဥ္လ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ လူ ့အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈ အမ်ားဆုံး ေနရာ ျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပၿပီး ေျမျမဳပ္မုိင္းႏွင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရတပ္မ်ား ေတာထဲသုိ ့က်က္စားျခင္းသည္ ေက်းလက္ေဒသရိွ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ အႀကီးမားဆုးံ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။
စခန္းေကာ္မတီမွ တာဝန္ရိွသူ တစ္ဦးကလည္း TBBC ၏ ဤေျမျမဳပ္မုိင္းႏွင့္ ေတာထဲတြင္ က်က္စားေနၾကေသာ စစ္အစိုးရတပ္တို႔သည္ ကရင္နီျပည္ရိွ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ရိွေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ခ်က္ကုိ သေဘာတူသည္။ ၎က “နအဖ စစ္သားေတြက ေျမျမဳပ္မုိင္းကုိ ရြာသားေတြရဲ ့ လယ္ယာေတြနဲ႔ သြားရာလမ္းေတြမွာ ျမဳပ္ထားေတာ့ အႏၱရာယ္ ရိွတာေပါ့” ဟု ဆုိပါသည္။
အားကိုးအားထားရေသာ လင္အသတ္ခံရသည့္ မီးမယ္က ဝမ္းနည္းေၾကကဲြစြာျဖင့္ ယခုလို ေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
“က်မ ေယာက္က်ားကို နအဖ စစ္သားေတြ သတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း က်မတုိ ့ေတာင္ယာကုိ လုပ္ကုိင္မယ့္ သူနဲ႔ က်မတုိ႔ကုိ လုပ္ေကြ်းမယ့္သူ မရိွေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ က်မတုိ ့ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ရေတာ့မွာလဲ”
ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ ထုိင္းအာဏာပိုင္တို႔မွ ကန္႔သတ္ျပဌာန္းထားသည့္ မူေပၚလစီအေပၚ UNHCR တို႔မွလည္း ဒုကၡသည္မ်ားကို ထိေရာက္ သည့္ အသိအမွတ္ျပဳမႈမ်ား မေပးႏိုင္သည့္အတြက္ ဒုကၡသည္မ်ားအဖို႔ ခိုလံုေနထိုင္ခြင့္မ်ား၊ အစားအစာမ်ား ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ လံုၿခံဳေရးတို႔မွာ တရား၀င္ သတ္မွတ္ေပးရန္ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။
ယခင္က ထိုင္းအစိုးရ အေနျဖင့္ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ရွိ ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ ထားရွိသည့္ သေဘာထားႏွင့္ ကိုင္တြယ္မႈတို႔မွာ ခ်ီးမြမ္းထိုက္ ေလာက္သည့္ သမိုင္းတြင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း နယ္စပ္ေရးရာဆိုင္ရာ ကိစၥတို႔ကို စစ္တပ္ျဖင့္ မူေပၚလစီမ်ား ခ်မွတ္ေစ ခဲ့သည့္အတြက္ အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
လတ္တေလာတြင္ ထုိင္းစစ္သားမ်ားသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဘက္ရိွ စစ္ေဘးေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာေသာ ကရင္ဒုကၡသည္မ်ားအား ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ ့ ျပန္လည္အေျခခ်ေနထုိင္ေစျခင္း၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္လည္း ျမန္မာႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္မွ ေရာက္လာေသာ ရိုဟင္ဂ်ာ ဒုကၡသည္ မ်ားအား မေတာ္မတရား ဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ လာအုိမွ ေရာက္လာၾကေသာ H'mong ဒုကၡသည္တုိ ့အား ၎တုိ႔၏ ႏုိင္ငံသုိ ့အတင္းအဓမၼ ျပန္လည္ အေျခခ်ေနထုိင္ေစခဲ့သည္။
ထုိင္းအစုိးရတုိ႔သည္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာစစ္ေျပးဒုကၡသည္တုိ ့အား ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရန္ သေဘာတူ လက္မွတ္ ေရးထုိးခ်ဳပ္ဆုိျခင္း မျပဳေသာ္လည္း လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားသည့္ အေနျဖင့္ ယာယီခုိလႈံသူမ်ားအျဖစ္ လက္ခံသည္။ ၂၀၀၉ တြင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖြဲ႔မွ ေနာက္ဆုးံ အစီရင္ခံစာအရ ထုိင္းအစုိးရတုိ႔သည္ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီးု ၎တို႔၏ ကတိကဝတ္မ်ား ပ်က္ျပားလာသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
မၾကာေသးမီက ဒုကၡသည္မ်ားအေပၚ လုပ္ေဆာင္္ခဲ့ေသာ ၎တုိ႔၏ ေပၚလစီႏွင့္ ႏွိမ္ႏွင္းမႈသည္ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ေဒသအတြင္းရွိ ႏိုင္ငံမ်ားအဖို႔ အာရုံစူးစိုက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ေ၀ဖန္ျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ဟု ထိုင္းအေျခခံလူမႈအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအား ကိုယ္စားျပဳဆိုင္ရာ အေမရိကန္ လြတ္ေတာအမတ္မ်ားက ဆိုသည္။
ထုိအေတာအတြင္း အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ UNHCR တုိ ့နွင့္ ထိုင္းအစုိးရတုိ ့မွာ ဒုကၡသည္မ်ား၏ အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ရပိုင္ခြင့္မ်ားအေပၚ ျငင္းခံမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဒုကၡသည္မ်ား၏ အခြင့္အေရးဆိုသည္မွာ ဘာလဲ ဆိုသည့္ ျငင္းခံမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေနခ်ိန္တြင္ ယခု မတ္လအတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ အေရွ႕ဘက္မွ စစ္ေဘးဒါဏ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ရိွ မီးမယ္က “က်မ ေယာကၤ်ားကုိ နအဖ စစ္သားေတြက သတ္ခဲ့တယ္။ ရြာေတြလည္း ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရတယ္။ လယ္ယာေတြကုိလည္း စြန္႔လြတ္လုိက္ရတယ္။ က်မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း မရိွေတာ့ပါဘူး။ က်မ ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝလုံၿခဳံေရးေတြ အတြက္ေၾကာင့္ ဒီနယ္စပ္ကုိ ထြက္လာရတာပါ” ဟု ေျပာဆုိပါသည္။
မိမိဘဝလုံၿခဳံရန္အတြက္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာသည္မွာ မီးမယ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါ။ သူမက ဆက္လက္၍ “က်မတုိ႔ ထြက္လာတာ ၁၁၅ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဒီနယ္စပ္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတယ္ေလ။ လမ္းခရီးမွာ ေတာထဲမွာပဲ ပုန္းတယ္၊ အိပ္တယ္၊ ေတာထဲမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ နအဖ စစ္သားတုိ႔နဲ ့ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြနဲ႔ တုိးမိမွာ အရမ္းစုိးရိမ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လာရမယ့္ လမ္းေပ်ာက္သြား မွာကုိလည္း စုိးရိမ္ခဲ့တယ္။ စားစရာေတြ တစ္ခ်ိဳ ့ေတာ့ သယ္လာတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာထဲက အစားအစားကုိပဲ စားပါတယ္”
မီးမယ္သည္ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ ့ စစေရာက္ခ်ိန္၌ ဘဝလုံၿခဳံမႈ ရိွသည္ဟု ခံစားရေသာ္လည္း ထုိင္းအစုိးရတုိ႔၏ တရားဝင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳျခင္း မခံရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၎၏ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ခိုကိုးရာထားခဲ့သည့္ စိတ္ခံစားမႈမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။ သူမသည္ ယခုလက္ရိွတြင္ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ေျမာက္ဘက္ရိွ ကရင္နီ ဒုကၡသည္ အမွတ္ (၁) စခန္းတြင္ ေနထုိင္ပါသည္။
“အခုအခ်ိန္မွာ တစ္ရက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေခ်းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ ဘယ္လုိ ျပန္ေပးဆပ္မလဲ ဆုိတာကုိပဲ ေတြးေနပါတယ္။ က်မမွာ အဝတ္အစားလည္း မရိွဘူး။ သူမ်ားေတြကုိပဲ မွီခုိေနပါတယ္။ အစားအစာေတာ့ နည္းနည္းရိွတယ္။ ဘယ္အဖဲြ႔အစည္းမွ လာေရာက္ကူညီ တာလည္း မရိွပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေပးကမ္းမႈေတြမွာပဲ မွီခုိေနပါတယ္” ဟု မီးမယ္က ဆက္ေျပာပါသည္။
အမွတ္ (၁) စခန္းတြင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ မွတ္ပုံတင္ထားသူမွာ (၁၃၆၃၁) ဦး ရိွျပီး မွတ္ပုံမတင္သူမွာ (၇၂၇) ဦး ရိွသည္။
၂၀၀၉ ၏ ဒီဇင္ဘာလ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ထပ္မံေရာက္လာၾကသူမွာ (၁၁၇၄) ဦး ရိွပါသည္။ TBBC (Thai Burma Border Consortium) ၏ ေနာက္ဆုးံ အစီရင္ခံစာ ျဖစ္ေသာ (Protracted Displacement and Militarization in Eastern Burma) အရ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေရွ႕ ဘက္ရိွ ေက်းလက္ေတာရြာမွ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္သူဦးေရ (၄၇၀ ၀၀၀) ဦး ရိွသည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ဖ်က္ဆီးျခင္္း ခံခဲ့ရေသာ ေက်းရြာႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း ခံရေသာ ေက်းရြာေပါင္း (၃၅၀၀) ရြာ ရိွကာ ၂၀၀၈ ၾသဂုဏ္လမွ ၂၀၀၉ ဇူလုိင္လၾကားတြင္လည္း (၁၂၀) ရြာ ဖ်က္စီးခံရသည္ဟု ေဖာ္ျပ ထားပါသည္။ ထုိ ့အျပင္ Darfur ဒုကၡသည္နွင့္ ႏုိင္ယွဥ္လ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ လူ ့အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈ အမ်ားဆုံး ေနရာ ျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပၿပီး ေျမျမဳပ္မုိင္းႏွင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရတပ္မ်ား ေတာထဲသုိ ့က်က္စားျခင္းသည္ ေက်းလက္ေဒသရိွ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ အႀကီးမားဆုးံ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။
စခန္းေကာ္မတီမွ တာဝန္ရိွသူ တစ္ဦးကလည္း TBBC ၏ ဤေျမျမဳပ္မုိင္းႏွင့္ ေတာထဲတြင္ က်က္စားေနၾကေသာ စစ္အစိုးရတပ္တို႔သည္ ကရင္နီျပည္ရိွ ရြာသူရြာသားမ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ရိွေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ခ်က္ကုိ သေဘာတူသည္။ ၎က “နအဖ စစ္သားေတြက ေျမျမဳပ္မုိင္းကုိ ရြာသားေတြရဲ ့ လယ္ယာေတြနဲ႔ သြားရာလမ္းေတြမွာ ျမဳပ္ထားေတာ့ အႏၱရာယ္ ရိွတာေပါ့” ဟု ဆုိပါသည္။
ကရင္နီဒုကၡသည္စခန္းတြင္ မီးမယ္ လြယ္အိပ္ယွက္သင္ေနၿပီ
မီးမယ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ကရင္နီတပ္မေတာ္မ်ားအား အကူအညီ ေပးသည္ဟု စစ္အစိုးရတပ္မ်ားက စြပ္စဲြထားသည့္အတြက္ မိမိ၏ ရြာေဟာင္းကုိ မျပန္ရဲေၾကာင္း ဆိုသည္။အားကိုးအားထားရေသာ လင္အသတ္ခံရသည့္ မီးမယ္က ဝမ္းနည္းေၾကကဲြစြာျဖင့္ ယခုလို ေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။
“က်မ ေယာက္က်ားကို နအဖ စစ္သားေတြ သတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း က်မတုိ ့ေတာင္ယာကုိ လုပ္ကုိင္မယ့္ သူနဲ႔ က်မတုိ႔ကုိ လုပ္ေကြ်းမယ့္သူ မရိွေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ က်မတုိ ့ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ရေတာ့မွာလဲ”
ကႏၱာရ၀တီတိုင္းမ္
0 comments